Hükmü yok kılınmıştı
Tutuştururken satırları,
Ölü mızrabı ile
Kırılgan notaların
Çalıntı tınısında aşkı
Hala saklı kılan.
Yüzü de yoktu kadının
Ne de kuşatılmış varlığı
O ürkek dokunuşların tahayyülünde
Edimsizdi ve soluksuz
Her mola verdiğinde…

Çarmıha germişti aşk’ı
Hepten yok kıldığı
Derin bir ağaç kovuğunda
Saklı iken kozası.
Ne kalmıştı ki şunun şurasında
Kanatlanıp da hayata karışacağı.
Tutar bir yanı da yoktu üstelik
Yokluğun hırçın kuşatılmışlığında
Varlığının o yeknesak teamülünde
Durgun suların
Azgın nehirlere dönüştüğü
Bir tufanın devirdiği
Kadının devinip delirdiği.

Sayfanın kıyısında ağlarken
Düştüğü notlar
Düşüp düşüp yeniden
Koşullandığı tümsekler.
Konuşlanan söz öbekleri
Aşk’ın saflığı
Hepten yok sayılmıştı oysa
Kekeme yetileri nasıl da durağan.

Beslerken hüzün
Damarında akan kana eşlik eden,
Yortusu ölüm öncesi.
Son bir gayretle
Dokundu aksine,
Görkemi idi aşk’ın geride kalan
En son izlek,
Yıkarken ruhunu
İklimsiz ikindi yağmurları…