Ne zaman aklıma gelsen
Oluşur beynimde flu düşünceler
Gökyüzü kızıl renge bürünür
Kaybolur bulutlar arasında güneş

Küserim kendime bakamam aynada ki yüzüme
Korkutur beni göreceklerim
Damarlarımdan çekilir sanki kanım
Bedenim zifiri bir karanlığa hapsolur

Çınlar kulaklarımda yıkılışımın sesi
Yaklaşan sanki ölüm meleğinin nefesi
Korkma hazır mısın diyor
Çıkan o nefesle binlerce acı
Bir enkaz gibi çöküyor üzerime

Uzaklaşıyor gökyüzünde ayla yıldız birbirinden
Bürünüyor bulutlar mateme
Ağlıyor gece ateş böcekleri eşliğinde
Düşüncelerimi boğmak istiyorum ellerimle

Ne zaman unutmak istesem seni
Esiyor rüzgarlar hiç olmadığı gibi
Mani oluyor senden kopup gitmeme
Yaklaştırıyor bizi bize
Umudumun içinde ki her tomurcuk zerresi

Hissediyor olanları içimdeki çocuk
Kapayıp gözlerini ağlıyor sessizce
Atıyor adımlarını titreyerek tökezlese de
Taşıyor yüzünde bitimsiz hüznü

Üstünde kayıp gitse de gökyüzü
Seni düşünmeden geçmiyor hiç bir anım
Söylenecek o kadar çok şey var ki
Es geçiyorum sığmaz satırlara

Bir bezginlik var bu sabah üzerimde
Sevinç çığlıklarımı bastırıyor hüzünlerim
Seni seviyorum diye haykırmak istiyorum
Duyarda gelir misin
Biliyorum istesen de gelemezsin ...


Refik
30 . 07 . 2015
İstanbul