Zikire muhatap,tespih taşlarını bir bir yere döktü,
Susuzluktan değil utancından çatladı o koca toprak.
Melekler Rabba sözlerini hatırlayıp boynunu büktü,
Çünkü onlara zor gelmişti ademe evladına inanmak.

Ama gördüler Allah’ın yaratmak istediği gerçek insanı,
Adem’den başlayan bu varlık Muhammed soyundandı,
Batıla isyan eden,hakka giden Kerbela’da bir yiğit vardı,
O Hüseyin’di,o peygamberin torunu Alinin oğlu imamdı.

Kör olmuştu Kufe halkının vicdanı,Aşkı,öylece bıraktılar.
Yetmiş iki fedaisi ile, yani hepsini Yezide kurban sundular,
İmam Hüseyin’imin,o mübarek başını bedeninden ayırdılar,
Cinayetlerine ise kader dediler,o kitapsızlar o Allah’sızlar.

Her muharrem de seni dedik andık,bağrımıza taş bastık,
Ama senin aşkını bir tek muharrem aynı nasıl sığdırırdık,
Ey Aşk,sen öyle bir kitapsın ki,İslamın ruhu ile yazılmış’sın,
Adalet tecelli olana kadar,Allah seni ümmetine unutturmasın.

Vagif Seyyah Hüseynov