ilk defa nasıl yürüdüğünü hatırlamazsın,
ama ilk defa kimin için yürüdüğünü hatırlarsın.
çocukluğumuzu hatırlamayız pek,
o dönem kaybettiğimiz sevdiklerimizi de.
şimdiki çocuklar da bizi hatırlamayacak belki,
aslında onları ne kadar çok sevdiğimizi.

yaşam dediğimiz güzel anı biriktirmektir bence,
bir zaman gelince onları düşünür tebessüm ederiz.
öyle bir devire denk geldik ki, boşvermişlik var her halimizde,
üzülmek için yeterince vaktimiz yok acelemiz ise aşırı çok,
ve o kadar çok ki daha yapacaklarımız,
tahammülsüz olmak bu yüzden alışkanlığımız.

her gün sorguluyorum ben bu hayatı,
elimizde sadece bir biletimiz var çünkü,
bu bilet yandı mı başkası yok, böyle buyurmuş Tanrı,
zamanında onun için kendime seyyah dedim, yolcuyuz çünkü.
Tanrıyı anlamaya çalışıyorum acaba planı ne?
umarım güzel süprizleri olur, son istasyona geldiğimizde.