Soğuk bir uğultu çınlıyor duvarlarda,
Sessiz bir inleme gösteriyor kendini tabloda,

Umut var mı ki! Diye inliyor bir sâbi;

Ekranda bir hoca, "var" diyor yanağındaki yara iziyle...

Güneşin doğuşunda hissedemiyorsan umudu;
Toprağın, suya kanışında göremiyorsan umudu;
Çocukta, oyuncak heyecanı göremiyorsan;

Yanağındaki yara izine inanasım var hoca!...
sana değil!...

Ayrılık vakt-i zamanı, çınladı sirenle...
Bir yazı bir kararname izledi. Direnme!...
Kurnaz bir göz, birbakış, bir imza...

Name name...
Dirensen ne yazar ki...
umut diye bir şey yok! Öğürme...

Kara sevda, kara yazı mıdır?
Fincan bakışta, izi var mıdır?
Görünmezlik rüyasında yüzün var mıdır?
Umut yok ki!... Eylem yok!...
Umut yok ki!...

Mücadelesizlik huzursuzluğunda akıyor gibiyim...

Kendine iyi bak demek istiyorum, beni düşünme sen!..

Biliyorum zaten düşünmeyeceksin!..

Düşünsen de bu ne diyor diyeceksin...

Bilmeyeceksin sigara dumanında tüten sen!...
Umut yok ki!...

Ama...

Bu duman bu sis içimden hiç çıkmasa!...