Benim gülüşüm kimliğimdir dedi kadın.
Senin gülüşün bana direnme gücü veren
Bir onurdur dedi adam.
Sessizce kahkaha attı kadın,
Yüzünü gök kuşağına çevirdi adam.
Başı dik, cesurca gurur duydu kadın,
Gök kuşağında kimliğini görüyorum dedi adam.
Kadın özgür olmak istedi sonra mavi olmak,
Gökyüzündeki tüm kanatları yüreğinde taşımak.
O, gökyüzü değil, gökyüzünün mavisi olacaktı,
Gök kuşağının en güzel rengi.
Gülümsedi adam, yüzünü uçuşan kuşlara dikti.
Kadının kalbi oradaydı.
Kimliğin karanlık ülkenin aydınlığıdır dedi adam.
Kadının yüzündeki tebessüm kıskandırdı ay ışığını.
Sustu kadın, ülkesini düşündü.
Ülkem dedi, gülümsedi.
Unutulanlarla dolu.
Başını önüne eğdi adam.
Kimliğini kaybederse bu kadın,
Nasıl uçar özgürce güvercinler?
Kimliğin emanetim, kalbin cennetim,
Gözlerin gökyüzü mavisi.
Dilin haykırdıkça ana dilinde beni sevdiğini,
Uçacaktır gökyüzünde güvercinler özgürce.
Kapattın kadın gözlerini bir daha gülmek için
Öptü adam kapattığı gözlerinden,
Ülkem göz kapaklarının altında saklı dedi.