Ruhumdaki
kabuk bağlamayan yara
kalbimdeki derin oyuk
içimde
usulca filizlenen aşkınla bütünleşince
şiirler yazardım
solmuş/ sararmış dağlara
ilkbaharı getiren saçlarına

uzaklardasın şimdi
özlüyorum nefesini
boynumda, dudaklarımda, nefesimde
hatta her nefes alışverişimde
bir tay dörtnala
nasıl koşuyorsa annesine/özlemle
öyle çıkıp gelmek istiyorum şehrine

keşke diyorum
şarap içmek günah olmasaydı inancımda
sabahtan akşama
şarap içen bir ayyaş olurdum yokluğunda

yokluğunu hangi imge karşılar
ne divan ne ikinci yeni
ne fransız sembolistleri
bir de benim gibi
sıradan bir şairi düşünsene sevgilim
Ah Muhsin Ünlü’nün
Allah’a açılamamasını hatırlasana
öyle imkansız bir imge işte

sarmaşık gibi
sarsam dört bir yandan hayatını
ayrı düşmek mümkün olmasa
yokluğuna imge aramak zorunda kalmasam

Ah sevgilim sensiz hayatım
cem yapmasına izin verilmeyen
bir alevinin kırık kalbi gibi