Ne oldu bilemem birden başımda bir ağırlık var
Rengim attı yüzüm çok soluk
Bedenim de kuru yer yok terler akıyor oluk oluk
Eşim bakıyor yüzüme bir an su bulmak icin çabalıyor
Ben nefes alamıyorum çıkmıyor bir nefeslik soluk

Hiç bir şeyim yoktu daha sabahleyin
Şimdi ayaklarım bedenimi taşımayacak kadar
Yorgunluk içindeymiş gibi dermansız
Kolarımda acayip ağrılar sırtımda kocaman bir yük
Önümde duran düz yol kale gibi
Sanırım ben bugün hastalandım

Ben önceden hiç böyle halsiz kalmamıştım
Şimdi düşünüyorum çok şeyi inceden inceye
Keşke kırmasaydım hic kimseyi öncelerden
Ben derbeder oldum bu hastalık gelince

Doktara gitsem duracak yanımda ilaçlar dağ gibi
Biliyorum bir yanımda durucak dostlar el gibi
Birde yüzüme bakanlar diyecek yeter artık der gibi
Sonunda diyecekler ne kendin çek ne de çektir
Bir an önce ölde git gibi...

MURAT KAYA