İstanbul;
Yedi tepenin denize bindiği yer
Ve evler
Ve apartmanlar
Ve surlar
Ve ağaçlar
Ve insanlarda tepelere binmişler,
Kamyon kamyon
Gemi gemi
Katar katar…

Yığılmış;
Plastikten,
Çelikten,
Betondan bir yığın anı.
Bir yığın çöplük.
Ve bir yığın sevgi.
Ve bir yığın söz.

Sözler anılara dönmüş
Şairler şiirlerde şekillenmiş
Sözle taş üstüne taş konmuş
Baş üstüne baş…

Ve sözle;
Kılıçlar şakırdamış kınlarından sıyrılıp
Kan kanı çağırmış oluk oluk…
Can canı çağırmış bazen de,
Bir kırmızı,
Bir beyaz,
Bir mavi lale olmuş,
Ve sözler Aşk…

Söz söyleyecekler kürek kürek taşınmışlar kayıklarla
Kadıköy’den Eminönü’ne
Beşiktaş’tan Üsküdar’a…

Sözler çoğalınca kayıklar yetmemiş,
Vapurlarla taşımışlar,
Yetmemiş köprüler kurmuşlar.
Araç, araç,
Yığın yığın geçilmiş,
Bir o yana, bir bu yana….

Üniversitelerde sözler birikmiş
Ağızlar açılmış kocaman ve şekilsiz
Ve çakılmış betondan çirkin kazıklar yedi tepeye…

Kampanalar vurulmuş koşuşturmuş insanlar…
Fabrikalar çalışmış çift vardiya.
Plastik üretmişler
Yürek dayanmaz boşalmış atıklar Kanlıca’ya
Ürünler üretilmiş dişlilerden…
Para para, ürün ürün satılmış Anadolu’ya.
Paralar oluk oluk,
Para güç ,
Para pempe,
Ve para donuk…
Paralardan düşler damlar soluk soluk
Ve para yalpalar,
Ve paradan şişman adamlar yalpalar
Bir yağmaya sökün eder kahkahalar…

Yedi tepenin eteklerinde yiğit meşe kesildi,
Yiğit çam yenildi,
Boğaz manzaralı “Boğazlıyan” dikildi.
Yedi tepe “ İstanbul ayağa kalkar …” dedi.
Kel kalanlar gibi yaptılar…
Sessiz…!!!
“ Bir büyük suça bir küçük ortak…”
Onu da kaldırdı yedi tepe,
Bulutlardan gözyaşı döktü sağanak sağanak…
Ama hiçbir zaman yalvarmadı..
Biliyordu ki
Yalvarırsa, o dik, o dimdik başı bir önüne eğilirse
Ne tepeliği kalacaktı
Nede denizi…
Nede üzerinde duran asaleti…
Dizlerinin üzerine bir çöküverirse;
Ne dünyanın incisi İstanbul kalacak,
Nede beton bloklar,
Plastikten eşyalar,
Çelikten arabalar…
Nede başı önünde yürüyen sessiz yığınlar…

Seslerini duyuramayanların ise sesleri duyulmadı…
Ha bire yük taşıyan arabalar duymadı…
Katar katar trenler duymadı…
Uçaklar vapurlar….
Sesler seslere karıştı,
Emirler demirleri kesti
Bürokrattan araçlar vız geldi tırıs gitti…

Yedi tepe direndi…
Ve yeni bir ses bekledi yedi tepenin yedisi de.
Bekledi ama beşikler boş
Ve beşikler kilitli…

Şairler şiirlerini kuşanırsa
Ses sözün içinde canlanır.
Bir ney ulvi yankılanır…

Mesnevinin dizelerini içine gömen neyzen
Aşkın içindeki aşkı solur,
Kalbin üstündeki kalp titrer,
Göğüs kafesi dolar…
Bir üfler,
Bir daha üfler, bir daha üfler göğüs kafesi yırtılırcasına ciğerden.
Yedi tepe titrer…
Ve gözyaşları sessiz, sakin, durgun Haliç’i ıslatır…
Karanlık çözülür,
Loş ışıklar parlak yanar Taksim’in aralarında

Sırtına vurulan yükten değil,
Makineleşmiş o iğreti seslerden de değil,
Anlamsız sözlerden yorulan yedi tepe silkinir!!!
Minareler saba makamını bırakır tanyeline
İstanbul İstanbul’u giyinir yedi tepede
Ve İstanbul kendine gelir!!!...

hOça 14/03/2010