Sersen dünya malını çeşit çeşit önüme,
Bir ah’ıma kâfi gelmez sakın sevinme,
Mağrur mağrur yürümek senin neyine,
Sende kendini adam mı sandın?

Kalp denen yürek sende kurumuş, susmuş,
Mutluluk huzur uçmuş, ismine haram olmuş,
Nasipsizliğin hem de bu dünyada dibine vurmuş,
Sende kendini adam mı sandın?

Gecen kâbus olmuş yaşarım sanıyorsun,
Yedirdiğin bir lokmayı binbir kez başa kakıyorsun,
Susturup ağlatmayı şândan şöhretten sayıyorsun,
Sende kendini adam mı sandın?

Koskoca hayatlar çalmışsın, helâlden bahsediyorsun,
Kurulmuş köşeye olur olmaz ahkâm kesiyorsun,
Çekersen buyur, çekmezsen kapı orda diyorsun,
Sende kendini adam mı sandın?

İşine gelirse ahû olur körlerin gözü,
İşine gelmezse âcizin bağrında yakarsın közü,
Yılların emeği olur sende bir anda kötü,
Sende kendini adam mı sandın?

Susmayı marifet belledin hep içinden kurdun,
Bayram seyran demeyip nimetin içine kustun,
Ömürlük koskoca sarayı yerle bir tuttun,
Sende kendini adam mı saydın?

El alemi kandırdın övüp matah konuşmakla,
Menfaatin sırtını sıvazladın sahte vicdanla,
Kandırdın çıkarcıları hadi de, oldu say da,
Sende kendini adam mı sandın?

Güya görev dedin, yalan üstüne yalan söyledin,
Senin gibilerin aferinini aldın iyi halt ettin...
Daha dünyada ki kula cenneti cehennem ettin,
Sende kendini adam mı sandın?

Seni bilmeyene ne iyi insan dedirttin,
İşin bu senin pişmiş aşa hep soğuk su ektin,
Eli mahkûm insanları kendine köle ettin,
Sende kendini adam mı sandın?

Duadan başkası olmayanlara ezâ eden sensin,
Artık dilediğin gibi yaşa devran senin, sevin,
Birde gizli dünyalar var ki iyi bileydin,
Sende kendini adam mı sandın?
*
Daha ne söylense bet adına sana az gelir,
Edebim el vermez edepsizler söylenir,
Sukut sende hiç olur, Kelâm gücenir,
Sende kendini adam mı saydın?

Zehra Asuman