Bir adam vardı hiç unutamadığım.
Esmerdi bakarken gülen gözleri vardı sıcacık.
Konuşurken dinlemek onu anlatılmaz.
Hep umut doluydu karamsarlık düşünmezdi.
Ellerine dokunmak isterdim öpülesi ellerine.
Hep yalnızdı sanki
Ne fırtınalar kopuyordu bir yerlerden ya yıkılmazdı.
Ayakta kalmak için direnirdi,inadına.
Bir adam vardı unutamadığım.
Sevmesine doyamadığım.
Yutkunurdu konuşurken kesik,kesik söylerdi söyleyeceklerini.
Yada çekilirdi bir kenara dalıp giderdi bir yerlere dün,bugün ,yarın kim bilir.
Düşünür,düşünür sonra yakar sigarasını çeker peşi peşine nefesi derinden.
Geçer bir zaman söner sigara.
Sonra doğrulur yerinden başı dik yürür bir zaman.
İşte böyle bir adamdı unutamadığım.
Anlatamadığım daha neleri var neleri.
Ne elindeki nasırlardan ne yıllarca giydiği ceketinden huzursuzdu.
Yaşını sorsam ne söylerdi,ki belliydi yaşadıkları kara bir hüzün.
Oysa o sürmeli gözlere bakınca nasılda hak ediyordu azda olsa mutluluğu.
Hiç ama hiç umutsuzluk yoktu onca şeye rağmen.
Uzaktan izlerdi olup bitenleri kendince.
Hüznünü,de içinde yaşar sevincini de.
Çok şeyler anlatırdı duruşuyla,susuşuyla ve bakışıyla.
Çalıştı durmadan hayat ne garip.
Bir adam vardı unutamadığım.
Hep özlemini çektiğim bir adam.
Benim BABAM adam gibi adam.


Mehmet DEMİR