bülbül figan eder güle derdini
bilmez gülün ne çektiklerini
suya hasrettir narin bedeni
sararır yaprakları düşer toprağa

uyanırsın seni saran gaflet uykusundan
gidenin ardından ağıt yakmak nafile
alacağını almıştır senden geri vermemecesine
yalan ve riyanın olduğu sevgide
anlarsın aynı nehirde yüzmediğini
bilinmezlere sürükler akıntı seni

açarsın yeni aşklara yelken
uğradığın liman da bulursun yeni bir sevgili
unutturur sana çektiklerini
kahır dolu günler geride kalır
boş yere vefa bekleme giden sevgiliden
karşısına çıkan ilk kişiye diyecektir merhaba
sunacaktır yüreğini

çektiklerin yanına kar olarak kalır
o mağrur duruşundan taviz vermez
silahıdır gözlerinden akan yaşlar
ne zaman ağlayıp ne zaman güleceğini bilir
en zayıf yerinden vurur seni
yandığı ile kalır yürek
içindeki ateş erimez küllense de
vefa mı cefa mı söyle hangisi
silinmiyor yaşananların izleri

aşka yine geç kaldın bak
erteledin saati her zaman ki gibi
güneşin doğmasını mı bekledin
bizim buralar da güneş hiç erken doğmaz ki

oysa sana geliyordum koşar adım
dilimden dökülüyordu senli cümlelerim
harcıyordum kelimeleri hoyratça
seni tanımlamak tanımlayabilmek için
sen gülünce notalar dile gelir
takvimde ki yapraklar düşer kendiliğinden
şarkılar döner hüzzamdan sevda türkülerine ...


Refik
20 . 06 . 2015
İstanbul