Paslı bir kilit... Anahtarsız.
Eski ölü evinin metruk bahçesinde
Sahibinden sahipsiz...

Çok boyutlu bir geçmiş
Gölgesine ay düşen çocukların
Hoş sedası kalmış gök kubbede
Cıvıltısı halâ kulaklarda çınlayan

Meğer
Evlerde çürürmüş terk edilince
Faslı baharda kimsesiz kalırmış bahçeler
Baykuşların gamı kederi tütermiş bacası yıkık evlerde.

Ben böyle bir köy gördüm
Islak çimler toprağa çekiyordu rengini
Kavruktu güneşe teslim yeşiller
Ve ölü kuşların sessizliğine ağlıyordu rüzgar
Ne seyyah geçiyordu pusulasını şaşırıp
Ne de bir kervanın çan sesleri duyuluyordu.

Anladım ki
İnsan yok edermiş insanlığı
Bir kaşık suda helak eder yaşamı,
Göz yaşları buz tutmuş
Kanatları kangren sayrı bir iklimde
Umutları kurşuna dizermiş göz bebeğinden...
Bu yüzden baharda da ölürmüş serçeler
Gürültüden sağır gecelerde.


Dilek USTA