kuşku bir çöl gibi
sere serpe uzanmasın arka sokaklarında
çelme taktığın putlarını
çek önümden
delitay kanım
dağların şahikasında kayan asi nehir…
kaç kaya ufalandı topuklarımda
gün ağırdı
gün battı yastığımda
gözümü kırpmadan tarumar ettim gönül harmanını
yine de yetemedim sana istanbul’um
çek önümden insandan putlarını






ne kısa soluklu bir rüzgar
ne kasırgadır kopan yüreğimde
dirim bir volkandır savrulan






aşkın kol gezdiği yaşlarda
sahipsizdi içimdeki kır çiçeklerim
ey istanbul
illaki gül istedin benden
gül ise
meftundur laleye bilmez misin






ey ibrahim peygamberi serinleten ateş
çıra gibi tutuşan tutkularımı da serinlete bilir misin

anla istanbul ‘ um
yok ufkunda bana su taşıyan karıncaların





ölmeden öldüm
piştim pera ‘nın karanlık sokaklarında
kavruldum
dicle ‘ nin sularında küllerim






bütün ihtişamınla ey kibirli şehir
aşkın kalbi doğudadır
eros ‘una söyle toplasın oklarını
bunu böyle bilesin













gönül gençyılmaz