Hayat ne tuhaf bazen en sevdiğin
Ansızın nefretine dönüşüyor
Ben ki
Yalnızlığı çok severken
Kendi kurduğum hapishanede
Müebbet mahkum olmuşum

Her şey gelip geçiciymiş
Bize kalan ise
Sadece kocaman bir yalnızlık
Eş, dost,yaren,sevgili
Hepsi boş
Yanındakiler hep sahte

Sana ise kalan kocaman bir yalnızlık
Etrafıma bakıyorum da
Demli bir çayın buğusunda
İki lafın belini kıracak
Hiç kimsem yok
Hiç oldu mu onu da bilmiyorum

Bir kez daha anladım
Benim tek dostum
Ruhuma canı üfleyen
Her ne yaparsam yapayım
Bana tek sırtını dönmeyen
Tek o

Ve bilir misiniz
Onunla sohbetlerin tadına doyum olmaz
Onu dinlemek ona anlatmak
Ve hiç utanmadan hıçkırıklara gömülmek
Ardından onun sayesinde
Kahkahalar atarak varlığına şükür etmek

Ama yine solum acıyor
Bazen sıkıyor bu yalnızlık
Sonra içime kapanıp
Herkesten gizlediğim gözyaşlarına sığınmak
Ve her yalnızlığın sonunda
Olduğu gibi şiirlere sarılmak sıkı sıkı