Boynum bükük sana geldim Mina
Bakma öyle
Dize dize günahlarımı sakladım arkama

Dedim ya Mina
Yorgunum işte
Baş ucumda duran kitap kayıp
Sigaram bitmiş
Sabaha saatler var
Ve ben hâlâ yorgunum

Günler öncesinden kalan gazete sayfasına sardım ruhumu

Berbat bir şarkıya hapsettim kişiliğimi

Kızılcık şerbetiyle yıkadım vicdanımı

Dedim ya Mina
Yorgunum işte!

..

Sensizliğin en tepesindeyim şimdi Mina
Günler sensizlik
Saatler sensizlik

Ellerinde cennet çiçekleriyle hâyâl ettim seni,

Nuh’un rüzgârı saçlarında
Muhâmmed’in dua’sı heybende
Meryem’in hüznü yüzünde

Utanma
Kerbelânı alda gel Mina

Asırlar öncesinde kapanmıştı kalbimdeki yara,
Yeni bestelenmiş şarkıda buldum kendimi,
Çağırsalar beni
Ne İsa’ya yaranırım
Ne Musaya

Kentin gözlerimin önünde ışıklı zindan
Uğultular başıma dökülen katran

Mina,
Bin derdime sunmuşlar ’bir’ derman!

Pasaklı çocuklar neşemi çalmasa
Otuzumda oyunlar oynayacağım
Annemin öğrettiği türküyü
Dağalara çarpıcam

Takip eden geçmişim olmasa
Yana yakıla ismini anacağım
Duvar dibinde bulduğum rüyâları
Kâbuslara adayacağım

..

Uykusuzum Mina
Gizlice ettiğin dualarında olmasa
Helâk olmuş kavimlere misafir olacağım

Ayıkken çaldığım bir umudun vebâlı boynumda
Göz göze geldim bir kaç yabancıyla
Hayatımın anlamsız meâli avuçlarımda

Çocukluğumu arar gibi arıyorum sevgiyi
Bana öğrettiğin gibi!
Küflenmiş ekmekte gördüm ihaneti

’Sakın kin tutma’ demeni özledim
’Sakın hataları yüze vurma’ demeni

Bizi bir araya ne getirir şimdi
Biz ki, efkârın misafiri

Anla Mina;
Soykırımlara tanık olmuş çerçevesiz resimler gibiyim
Görüyorum
Öylece duruyorum

..

Sensizliğin en dibinde can çekişiyorum
Uçurtmalar süslüyor kâbuslarımı
Uslu çocuklar boğdular utangaçlığımı

Boğazımda tıkalı hâlâ sana son söyleyemediğim
Peşimden geliyor hep gülüşlerin
Ne zaman arkamı dönsem nasihatlerin

Bizi nasıl unutmalıyız şimdi Mina
Bizi hangi rüzgâra katmalıyız

Halime bak Mina;
Nil nehrinin karşı tarafındaymışım gibi
Ne kervâna uydum
Ne boğulanlardan oldum

..


Dün unutmuşum seni Mina!
Koşup yetiştim aptallığıma
Hissettinmi bende ki korkuyu
Anladınmı çaresizliğimi

Sensizliğin kıyısında duruyorum şimdi
Tüm şehir bana gülüyor
Şımarık çocuklar uykularımı bölüyor

..

Yağmurda yıkıyorum ellerimi
Ne eylül yağmurları temizliyor beni
Ne de nisan yağmurlarının seli

Her dua’mın yamacına
Pişmanlık duygusu bırakıyorum ara sıra
’Acaba’ diyorum
Acaba; Beni neden yarattı diye soruyorum Tanrıya!
Ben kendimden emin değilken
Benden birşeyler beklemek niye

İsyanı yasaklardın sen Mina
Kelebekleri tercih ederdin illede


Kalabalıkta kaybolmaya korkar
Alkışlardan kaçardın

Hangi kervânın peşinden gittin Mina
Hangi soykırımlara tanık oldun da
Kayboldun!

Kaç idâmda yaslara bağlandın
Kaç mezarın başında ağıtlara şahit oldun da
Anılara karıştın!

..

Ziyâna uğramışların beldesindeyim artık,
Aynalar kırık
Kalpler kırık

Sabah güneşi binaların arasında can çekişirken,
Çoraplarımı giyiyor
Sana koşacak ayaklarıma fısıldıyorum;
Boşuna bu heyâcan
Boşuna bunca hazırlık
Ölüler şehrine yetecek nefesimiz yok artık...