Harflerin ardı karanfil kokusu.
Ben ki, hüzün tümcesi,
Gözyaşımla recmettim bütün kelimeleri.
Kuşlar göç etti ana kucağı sıcaklığına
Bir yaz günü
Romantik bir ölümle,
Atlasın rahminden düştü bir kent.
Bir ünite beyit,
Kurtarmaya yeter mi can kaybı düşlere.
Yahut bir kaside,
Bölmesin diye gözlerinin kafiyesini,
Sessiz akmalı.
Harflerin ardı karanfil kokusu.
Ben ki, etrafı gözlerinle çevrili aşk adası.
Buruk aksanımla tamir ederken unutulmuş bir ağıdı.
Vicdanımı tekmeledi gözlerin, hiç hesapta yokken.
Belki yanlış tercüme edilir bu şiir Orta dünya mitolojisinde
Ama gözlerin fuzuli şagil hala bende.
Elin oğlu şiir yazamaz o’na.
Beynim sihirli bir morfinle uçarcasına torbamı dolduruyorum.
Ağzımda annemden öğrendiğim bir nakarat.
İğnenin deliğine muhtaç bir ip gibi,
Hayır it değil
Evet it gibi.
Sana yalvarmak için bildiğim tek tamlama bu.
Şehrin en uzak yerinden
Bir atlet gibi sana koşmak istiyorum.
“yaşasın ne kadar ideolojik seviyorum seni”
Bir körün aydınlıktan korkar gibi,
Tedirgin parmaklarımla yazıyorum seni yüreğimin duvarına.



N_pynst.