Şakakları ağarmış sarı yapraklı ağaçların da
Ķüser bazen kökleri
Sen sanma ki bir daha bahar görmez
Yine de sevinir gelince nisan
Mayısta zikreder yağmur damlaları gökten
Yeşerir yeniden zaman.

Sen kalk hadi Īklimya!
Ne olur uyan...

Kaldır başını siyahından
Oysa ki ne beyazdır süt tenin
Karasına değil
Göz bebeklerin misafiridir ferinde gözlerin
Parıldar
Sen bilmezsin
Senden umut çalar üzerindeki bakışlar...

Sustur sana şarkı gibi gelen Selâ seslerini
Yakışmaz
Uyuduğun yetmedi mi?
Sevmedim
Hayır sevemedim!
Bu ölüm uykusunu...

Daha çok vakit var...

Bak Semaya...
Masmavi hayallerin gibi
Duru yüzünün tebessümünü özledim
Sen o daracık yere sığamazsın ki
Dön artık
Ne yapacağımı bilemiyorum...

Ve her şey bıraktığın gibi
Ben de...
Sahi...
En son okuduğun romanı tamamladım
Genç kız kavuşamadı sevdiği oğlana
Īyi ki okumamışsın Īklimya
Bilirim ağlardın...

Hoş keşkelerin en büyük halisin
Ağlasaydın da
Küsseydin hep veya
Ama....


Şimdi ne denir kadere..
Meleklere karıştın sevdiğim
Onlara da şarkılarından söyle
Kamaşsın gözleri
Güzelliğinle
Hadi Īklimya
Sensiz ben yaşamıyorum ki
Bana da bir mezar seç
Tanpınar’ın ruhuna ithaf
Biliyorum
Ölmek için erken
Yaşamak için çok geç...