Bir kuytuya bıraktım içimdeki ahraz çocuğu
Dilsiz hıçkırıklarla sığınmış bir şiirin satırlarına
Ötenazi isteyen sanrılar çırpınıyor kanadı kırık bir kuşun gök tavanında
Mavi uyuşmuş ellerimin hazan mevsiminde
Çizemem tuvale bahar muştularını
Ve bir gün öncenin telaşları yağar
Hazan ikliminin son perdesinde
Islak sarı bir hüzün düşer şakaklarıma
Solmuş güller gibi dökülür yapraklarım

Bir kuytuya bıraktım içimdeki ahraz çocuğu
Dilsiz hıçkırıklarla sığınmış bir şiirin satırlarına
Öyle ki yoksulluk sinmiş göbek bağıyla lehçesidir kesilen umutları
Yırtılan zamanın nasır tutmuş acısı inletir afakı
Bir kaç kere gördüğün yalan yüzlü baharlara aldırma
Gönül bu saltanatı bozuk düzene sen mi dur diyeceksin
Vay ki benden öte bir şey var
Mazinin külleri akşamın göçüş’üne ağıt yakar
AŞK bu zamanın kabuklarını soyup
Libası yırtık hayalleri yıkan inanılmaz bir oyun
En yakın yalnızlık yakışır kimsesizliğime

Bir kuytuya bıraktım içimdeki ahraz çocuğu
Dilsiz hıçkırıklarla sığınmış bir şiirin satırlarına
Ağlamayı unutmuş kurak şimdi s/özlerimin şiiri

Nuray Ayhan...