Sıradanlığın kalabalığa,
Çoğulun tekile indirgendiği
Katı bir yadsımazlıkla
Savsaklarken üzünçleri
Delindi zırh
Mihrabı ok bildiğim
Aşkı yok sayan
Gecenin sonlandığı
O derin pekiştireç zihnin
Aykırı düşlerinde
Taban tabana zıt iken

Muzaffer bir komutan edasıyla
Cebelleşmekte kuytularında zihnin
Aşk pelesenk olmuş sadece
Üzünçlerin kıymıkları batarken
Ve çekmişken perdeyi
Oynadığımız son oyun sonrası.

Tekil zihniyetlerdi yordanası
Mağlubiyet reva görülen oldum olası.
Sür git onca izlek
Peyder pey çekilirken geri
Binlerce anlatı dünden kalan
Titrek gölgelerdi ay ışığında oynaşan.
Edilgen bir sevda
Sadece tek yönlü bir döngü
Aşka hürmeten dökülen gözyaşı.

Ne bir nota ne tek bir hece
Devrik bir rota
Yıllanmış bir aşk uğruna
Ödenirken kefaret
Ağlak bir edimle
Sıvazlarken sırtımı duyumsadığın nefret.

Asılsız idi öncesi
Sonu olmayan ve aşk idi
Paye verilen,
Sağdıcı özlem her daim
En bariz yılgı ölümle eşleşen.

Tınısı kulağımda
Son resim saklı dimağımda
Kavuşulası bir sanrı nihayetinde
Bin bir veryansınla
Ne zaman diner ki yokluğun hezeyanı.