Gel Zeyn
Gel ki adımların Hızır’ın ayaklarında bereket olsun
bir bir umut düşürsün
toprakları arşınlayan tomurcuklara
Güneş aldığın her nefes
verdiğin her nefes te
Ziyâ’lar doğursun step’lerin ana kucağında
Ve ne kadar kızıl şafak
ne kadar tükenmişlik varsa
Mazlum olan sesin dua silahıdır
yüreğin ellerin
tut her birini sıkıca
tut aln’ın dan karışla
Ki
Çocuklar korkusuz ca gülümse sin
Gözlerini yumma dan ufuklara






Gel Zeyn
Gel ki dağı taşı parsellenmiş şehirlerin eteklerinde
yamalar sökülsün
Gamzelerin de gizlenen gülüşünden bir tebessüm lûtfet
Göğüs kafesi beton yaralar la açılan renkler
Kuşlar misali gök yüzün de süzülsün
Ezânların
yalnızlığımı ciğerlerim de hançerlediği vakitlerde
Baş döndüren hız la genleşen koca
koskoca bir boşlukta
Şelpe’ler le inleyen sazın teli gibi aklıma düşmelerin
Ve bilmelisin ki
bu benim kefen giyinmiş halim






Gel resimlerin yıpranan kenarların da
gözlerine eğreti mutluluk sürmeleyen yetim
sofraların dövülen
itilen
hor görülen elleri Zeyn
Gel
Avam tabakan dan kaçak bir türkü fısılda kulaklarıma
Zulüm rüzgârın da uçuşan sakallarım aklansın
Merhamet’in ecel terini döker iken Dünya
isyankâr reddedilmiş sözcükler sür dudaklarıma
Son bir damla göz yaşına şahit olan
Yasin hürmetine gel
Su niyet’ine gel Zeyn
Gel...






Muharrem KÜÇÜK