Sen gitme!
Yüzümü saran üç parmak boyu hüzünlerle
Saçlarımı öğütür hayat değirmeni
Galaksiye tutunamayan binbir sitare derin derin nefes alır
yüreğimle
Gitme sen!
Dudaklarım bozkır yüzlü çocukların çığlıklarına makas darbeleri sallar,
belkilerin sesi soluğu kesilir göğe açılan avuç içlerimde
Alnımda kırılmış umutların kardeş acıları cetvel ile çizilir
Kekik kokusu yorgunluğunda
öksüz coğrafyalara paydaş olur gözyaşlarım
Ah ne olur dur!
Bir de sen gitme!



Sen gitme!
Ay gök yüzünden intihâr eder de karanlık sulara
Yakamozların dudaklarında saklanır ışıklar
Korku’dan doğma sanrı ilâhlar bilevler
sancılı kimliklerin çığırtkanlığını
Piçleşmiş sloganlar altında ezilir kaktüs çiçekleri
Türkülerin avazı ecnebi topraklara gömülür
Gitme sen!
Demirden kuşların gürültüsüne homurdanırda
sessizliğe dilenir yıldızlar
Ah ne olur dur!
Bir de sen gitme!



Sen gitme!
Pusatların namlusuna kader susturucusu takılırsa
Çocuklar ölür ihtiyarlamış kavgalar ortasında
Zifiri karanlık topraklar altına gömülür ekmek kırıntıları
Kâh inşaat sırtında,
kâh maden ocağında
Göğün yüzüne şamar atar yüksek kuleler
ölümü kovalar
Mezarları reddeder ışıltılı şehirler
Gitme sen!
Sırf anlamadığı dilde konuşuyor,
kendine benzemiyor diye
Köpekleri zehirler belediyeler
Ah ne olur dur!
Bir de sen gitme!



Sen gitme!
Son bahar ayrılık ünüformasını giyinir gidersen
Güneş’in koynunda
modern kara dumanlar bozar bulutların metebolizmasını
Yatağını şaşırmış döl damlaları
gayri meşru simâlarda oynaşır
Karnı geniş İnsan’lığın yüzüne tükürür yağmurlar
Gitme sen!
Genlerine nefret emzirir duygusu örselenmiş ruhlar
Yusufçuk kuşları azgın sularda ağlar
Ahhh ne olur dur!
Bir de sen gitme!


Muharrem KÜÇÜK