unutulmaya yüz tutmuş
haziran sadeliğiyle baktım
sakız kıskancı örtülerde
kalmış parmak izlerine...

çocukluk baladıyla oynaştı
balıklar caddelerde muzip
hangi adımımı aklımda tutsam
tutsam çıngıraklı bebelere götürüp
kartalın bakışındaki yeryüzünü...

yazlık sinemalardan sonraki uykuya vurgun
duracak mı ritmi kalbimin
sokağın tozu,kırıntısı ekmeğin dolaptaki
doluşacak mı saçlarıma annesiz...
karıncalar taşısın isterim tabutumu
cesedim nihayet böylesine kaprisli
toprak bu ilk ve son heyecanımdan bezgin
örtüsü hoyratça yırtılmış masaya bırakılmış
artık bir suda kalır mı ki aklım
şefkat yoksunu çocuklardan sakladığım
yorgunluğumu
alır mı ki zaman kibiri puslu
nerde bıraktığımı bilsem
şiirlerde kalan tuzunu
hiç
bir daha der miyim
tadım
tuzum
hep bir sonramın önsözü...

sana bakmamın sınırıydı insan güzelliğin
gün batımlarıyla hırpalanmış bir de
kış kırıntılarıyla dolu ilk defterimin arasında
bakımsız kentler
ve sevilmeye zaman bulamamış odalar atlatmış
saç döküntülerine acemi ilkyazlar yakıştıran...
sen ruhumun kenar kıskacıydın
ve sana bakamayınca toparlayamadığım zaman
şimdi dolaşıp duruyor ayaklarıma...
hiçbir biçime sığmayan bir sıkıntıda
binyıl sonrasına arsız çocuk
ihtiyarlığı yüzyıl öncesinde unutulmuş ...


"ankara caddesi bizimdi
tüm öğle sonları bizdik
buz saplı sızılara küstah
şarkılar sonlanmadan uyku bilmezdik
umutlarımız mevsim seçmezdi
gitmeyi hiç seçmedik
hiçbir yerde kalmadık da"...

"artık
artık demek var
sonu belirsiz öykülerle meşhur
bütün eylemlerden geçtik
ve kesinkes
ankara caddesinden başka bir aşk bilmedik...
bütün akşam kuşkularından uzak
göğüs göğüse çarpıştığımız kendimizden
ürettiğimiz mutsuzlukla avuttuk kanamalarımızı...
şimdi gözümüzde büyüttüğümüz
sözünü etmeye bile üşendiğimiz hayata
ve acılarımıza küçük gördüğümüz ölüme
artık demek var...
artık
ankara caddesinden başka bir aşk yok"...

kağan işçen...