Bir babaydım ben.
Diğer bütün babalar gibi.
Hayaller kuruyordum geleceğe dair.
İçinde sadece evlatlarım olan hayaller.
Hep daha iyisine daha güzeline kavuşmanın tadını alsınlar diye.
Onların mutluluğu vardı onlar hep öncelikli idiler.
Bense bir babaydım.
Çoğu şeyleri içinde yaşarken onlara umut olmak gibi.
Hevesleri kırılmasın diye yok demeyi beceremeyen.
Hep dik durmaya çalışan biri.
Bir babayım ben.
Babamdan gördüm ne gördüysem.
Ağlamayı bile onda tanıdım.
Koskoca adamdı benim BABAM ağlamasına dayanamadığım adam.
Susmayı ondan aldım ağlamayı onda gördüm birde onurlu yaşamayı.
Onca gördüklerimin yanında birde göremediklerim vardı.
O benim Babamdı ben onun oğlu.
Şimdi bende bir babayım.
Geçen onca zaman hiç anlayamadan?
Yaşlanırken herkes gibi geçip giden ömür.
Yaşanılanlardan çıkartılan umutlarım vardı.
Yalnızlığa mahkum ettiğim düşüncelerim vardı.
Ben bir babaydım.
Kırılgandır bazı yürekler alıngandır tez kanarlar.
Acı en yakın arkadaşlarıdır birde gizli gözyaşları.
Bir gülsünler istedim birde mutlu olsunlar.
Çok şey mi istedim ki...
Ben bir BABAYIM.

Mehmet DEMİR.