Le dayika/mın to bızanıbe,ezji bırindarım,
Derde dıl,derde kedere,derde dünyaye

Dayika mın

İnsan bazan yanlızlığı özler,bazan sesizliği,
Geçmişi,dostlarını,sevdiklerini,yokluğu kala/kal/dımı kendi ile
Düşünür durur ve dalar

Bi bakar zihni balalayka olmuş
Bide kuğu gölü balaesi gibi narin döner aklı
Yaşlanınca bedeni çocukluğunu özler
Keşke olmasaydım der adem evladı
Laf arasında sıkıştırır hayata olan isyanını

Dayika mın
Keder gelekara bahare gelekeraji zıvıstane

Bir yerinde garip ve yoksulları olur hayatın
Çocukluğun tadını bilememiş bedenlere sahip olan
Çilekeşler
Gece yarısı çatlamış parmakların cana verdiği sızı
Hayatın yüküne hamal olmuş omuzların ağrısı
Dünyanın derdine elek olan yürekleri

Dayikamın
Dıl gelekara şerbete şekere,gelkaraji agıre xençere

Bir yerinde kavuşmayan sevdalıları vardır hep tabiatın
Yüreklerinde Leyla ve Mecnun taşıyan aşıklar
Dünyanın iki yakasının bir araya gelebilmesi mümkünken
sevda yakaları bir araya gelmeyen sevenler
Ayrılığın kızgın ateşi içinde dağlanan gönlüller

Dayika’mın ez her demji be halum
Derde ve dünyaye’ra hembalum
Seva dıl nexaşbum dı nalum
Zarutiya mın tınebu
Gencya mın zoru derdu kederu
Emremın to ne başu to ne xoşu
Civanum fekirum xer dem bemalum

Mehmet Kılıçel