Şiddetli depremlere uyanıyorum yüreğimde
Depremlere uyanıyorum
Sonra büyük bir sessizlik içinde
Senle sensizliği konuşuyorum, konuşuyorum

Sağanaklarım başlıyor sonra sağanaklarım
Sağanaklar altında suskunluğuma çekiliyorum
Kimselere görünmeden
Yokluğunun gürültüsüyle titreyerek
Azgın sellerden dingin sulara çekiliyorum
Sensizce ve sessizce…

Ölümü kucaklar gibi yalnızlığımı kucaklıyorum
Sinsice geliyor ayrılığın sesi sinsice
Bir gece yarısı ekspresi gibi
İnfazım hazırlanıyor saatler içinde
Hükmüm okunuyor yüzüme
“Pişman mısın?” diyorlar
Asla pişman olmayacağım, olmayacağım

Ellerimi bağlattırmadan
Başımı sehpaya yaslıyorum
Cellâdımın acımasız kılıcı göğe doğru yükseliyor, yükseliyor
Büyük bir sensiz sessizlik çöküyor içime, sessizlik…
Sonra titreyerek cellâdıma:
“Kıyma bana!” diyorum

Uyanıyorum ve hıçkıra hıçkıra ağlıyorum, ağlıyorum
Sonra bir can çekiş seyrediyorum bedenimde
Zaman duruyor ağır mı ağır
Anlıyorum cellâdım hem dilsiz hem sağır…



12 NİSAN 2014- 10.01-İSTANBUL
Abdulkadir Güngör