Nefesimiz kokuyor
Değil bu aşsızlıktan
Ciğerimi dağlayan ruhumu kavlatan aşksızlıktan
Yutağımız kan yüreğimiz revan
Gece ve dahi gündüz anamızı ağlatan
Ardına bakmadan çekip giden aşksızlıktan

Damarımız kuruyor
Hücrelerimiz bir bir düşüyor ölüm döşeğine
Düşündüğünüz gibi değil sanmayın kansızlıktan
Rüyama dahi girmeyen aşksızlıktan
Adam gibi sevdaların semtimize uğramaması
Bilin ki hep bu bahtsızlıktan
Şahidi olduğumuz zamanın cefası
Sevgisiz hem sevimsiz sözcüklerin ruhumdaki yansıması
Kapımı bir kez olsun çalmayan aşksızlıktan

Gönlümüz susuyor
Dünümüz katılırken anılar kervanına
Sanmayın bu suskunluk en sona yaklaşmaktan
Deşilen ömrüme güneşler doğsun diye
Can evimde büyüttüğüm gülümü soldurmaktan
Ve bir gün tükenirse nefesimiz
Yiyecek ekmeğimiz kalmadığından değil
İliğimize kadar işlemeyen
Nevrimizi döndürmeyen aşksızlıktan…