ruhumu çalıyorum geceye durmadan
anlamıyor beni sevdiğim adam

ah anam
vah babam

bugün tanımadığım o gözler
sezdiğinde iç sarsıntılarımı
döküldü çağlayanlar dünün çatlaklarından

korkmayın
bir an

pür telaş
bent kurup kirpiklerimden
frenledim gözyaşlarımı doktordan

zırhım
gülüşüm oldu yine
en etkili korunağım

ne kadar çıplaktım

karanlığa sığınmış silüet
çağırıyor billur sesiyle beni kendime

daha dün görmüşken rahmetli babamı rüyamda
ellere düğün
sinmişken karanfillerin kokusu
yar gibi toprağıma
can dediğim yaman adam
sabahı kim saklar bana

hırçınlığın nedensiz
o kadar uzaksın ki dünyamdan
bin sevsem seni
bin ah işitsem
ölsem azığından

zulmünü tepecek kul olamazdım ıraktan

saklandığım şu gurbet
kaderimin kara kaplı defteri
günahsız mezarım belki

bir gün kazıyorum
bir gün gömüyorum günahla

kemiklerimi kemiren azap
gül yüzüme yansımaz
ki demiştim sana
deliyim deli

o duman ki beni hep içine çekecek
senden de belli

bak yine kapımı tokmaklıyor ayaza kudurmuş yalnızlık
yok ömrü bu çilenin
bitmez bu örgü

temizmiş aynanın mayası
ne verdiysem kendine sakladı

ruhumu adadım sana
ay kundaklandı
bir daha da ne sabah oldu
ne de geceden sonra şafak ayaklandı!




Sude Nur Haylazca