ellerini oyalıyordum yalnızlığın
hiç kimse yada kimse yoktu
bilmiyorum
bir apartman durup dinliyormuş bizi
karanlıkmış
karşıda hovarda kediler
buz kırıp balıkların şarkısını söyledi
inanmadım tabi
abartıyorsunuz
uzansak ayı alırız avuçlarımıza
çoğul konuştuğuma bakmayın
biz yalnız büyüyen iki çocuğuz

taze bir ölünün dudaklarıyla fısıldadı kalbi
açın lütfen pencereleri
bana son defa göğü gösterin
ben size uzağın kaybolduğunu anlatıyordum
kimin kirpikleri ıslandıysa
o sevsin yıldızları

kimse bilmiyordu sevgilerin sızlandığını
durmuyordu sabah olunca güneşin dibi
öyle ise topraklar oyalansın başımızda
arşa dönüp ağlasın güller
karanfiller buram buram

iki çocuk kıyısını kurcaladı evrenin
biri uçurtmanın maviye bulaşan tadı
biri dökülüp durdu hiç gelmeyecekmiş gibi
içime çektim
durdurup gözlerinizi yudumladım bütüne ulaşana dek

sonra unutulmayacak duygulu sözler bıraktınız
tanrım çiçeklere söyle beni utandırmasın
soksun bağrına beni alsın
üşüyünce bu sonsuz karanlık.