Ben senin yerinde olsam
o beni seviyor diye her güne mutlu uyanırdım..
ufak şeylerle mutlu olan saf bir sevgilim var diye sevinir
arada sırada huysuzlanmasını bulunduğu şartlara bağlar
sorun etmez aksine ona destek olurdum..


Bir tek dileğim vardı o da yarım kaldı
ne mutlu oldum bu dünyada ne tam mutsuz
öyle anlar oldu ki kendimden değersiz
öyle sevgiler büyüttüm ki içimde kimseden habersiz
sonra bir baktım çoktan aşık olmuşum
ve bir ıstırabın içinde yoğrulmuşum
sanmayın ki aşkın güzelliğinden vurulmuşum
yüreğim acıya doymuş
her şeyde yok olmuşum..


İçimde küflenmeye yüz tutmuş cümlelerim
naftalin kokusuna bulayıp bembeyaz sayfalara hediye ediyorum
okurken gözlerinizin dolmasına sebep olduysam da affedin..


Canımı yakan her ne varsa sizi de üzmesin
hayat boyunca mücadele ettiğim iyi niyetlerim
kaybetmiş olduğum sevgiler
kirletmeye dilim varmadığından yuttum hepsini
şimdi dayanılmaz ağrılar bıraktı bendeki mazi
ve hatırladıkça gül yüzlü şeytanları
ne çok kendimden ödün verdiğimi anladım
her hatırlayışımda kırgınlığım gözlerimden aktı
istediğim sadece biraz huzur ve güvendi
pişman edişleri iz bıraksa da hayatımda
hiç bırakmadım iyiliğin ipini vicdan denilen şeye
ne kadar kötü olacağım desem de
merhamet duygusu bastırdı bu isteğimi
ve sustum iyiliğin galip geleceği bir gün vardı muhakkak
işte hiç bir zaman inanmaktan vazgeçmediğim tek şeydi..


Küçükken düştüğümde acırdı canım
üfleyerek geçti diye hep kandırırdı annem
öyle bir sarılışı vardı ki canına can katıyordu sanki
nefesim kesilirdi
anne dur derdim..


Gözlerinin karasında dağları görürdüm
öyle bir sevgi dağıydı ki o
ben bir daha böylesini hiç görmedim..


Hani sultandı annem ve ben onun küçük aslanı
şımarıklığıyla bazen bıktıran, bazen de güldüreniydim
küstüğümüzde boynuna sarılmam yeterdi mesela
annem bana hiç kıyamayandı
gerçek sevgiyle yoğrulmuş bir kadındı..


Ve büyüdüm, acılarda büyüdü
annem gibi seveni bulamadım
keşke sadece düştüğünde acısaydı yüreğim
üfleyerek geçseydi ağrılar
sahte sevgiler, çıkarcı düşünceler
ve korkutan sözler değdi oğluna anne
kızgınlığım belkide sana
herkes senin gibi sever diye
hiç korkmadım sevmekten
hiç kimse senin kadar kadın çıkmadı
çıkmadı anne..


Bazen hayaller bile insanı pişman eder
sonra mı?
Her şeyden vazgeçersin..


Olur da bir gün yüreğin merhamete varıp
beni sevdiğine ikna ederse seni
ve geçmiş zamanları düşünüp
yaşattığın acıların bir zerresini hissederse kalbin
sakın geri dönmeye kalkma
gelme ki senin yaşattığın ne varsa
mazide kalan bir ders olsun bana
ve bir daha kalbim yanlış yapıpta
senin gibileri sevdirmesin bana..

Ve bil ki;
Aşk pişmanlık değildir her zaman
bu yüzden acı değiştirilemez...


19.03.2015


Rasim Yılmaz