Gün düşürdü yüzünü, umudunu dişledi.
Lakin yılmadın sen yine de düşledin.
Yanlışlar oldu oluyor olacakta..
Ama alışmışlık unutturur sana küsmeyi.

Gülmeyi kestirir, hıçkırıkları yutturur.
Derin bir oftur hep içinde tuttuğun.
Huzurla yediğin tek lokmayıda kusturur.
Şaşırma çünkü bu hayatın her zamanki düsturu.

Yitip gider umudun parmak izi.
Birkaç yıla kalmaz, kalsa belki birkaç çizik.
Her akşamla öl, sabahıyla diril.
Ve yoracak beklemek, milyarlar içinde biri..

Bilmiyorum, ne olmak istiyorum.
Henüz takılmasa da adımım, ileride gitmiyodu.
Hiç bişey duymasamda hergünü dinliyorum.
Bu saat ne zaman duracak, inanki bilmiyorum.

Biriktikçe tükeniyor, bu nasıl bi ironi.
Bu birikimde seçip oynuyosun bi rolü.
Ben hayatın farkındayım sense içindesin.
Şimdi söylesene kim sağdır kim ölü?

Kim kör kim görür, her yüzde maske
Sıkılırsan al kalemi yaz, yanıma kalk gel.
Sol yanında huzuru da seninle kap gel.
Gülen yüzünü yitirdiysen nefes alma vazgeç.