Gerçekten ulaşabilecegime inandım; güzel bi hayalmiş..
Bunu bana gösteren gökyüzünde uzandığım yıldızım..
Oysa ben, gündüzsüz gecelerimde o kuytu kuyumun dibindeki berrak suyuma selamından;
o dibinde dibine teşrifinden sandımki benimdi..
Lakin sadece bi yansımaymış, yalancı bi görüntü..
Evet, artık o pak cemali gökyüzüne bakarak sadece seyre dalabileceğimi kabullendim..
Oysa ulaşacağıma o kadar inanmıştımki yürekten uzanan elime güvendim.
Uzandım, gücümün yettigince uzandım; elim havada kaldı..
Gökte yar’ım kaldı, yarım kaldım..
Bunları kavramadan önce ayak bastığım yerle beraber dörttü yaşadığım mevsim..
Gercegi beyinle yüreğe çivi gibi çakınca dört mevsim teklendi; dellendi; sadece karakış...
Kara bulutlar kapladı yüzümü, yareni seyretmeyi haram kıldı..
İkiye üçe katlandı mesafeler; yaklaşmak istedikçe uzak düştüm..
Söylenecek ciltler dolusu söz var lakin kalp gibi beden gibi dilde yorgun...
Artık bekleme yani benle başlayıp sensizlikle biten cümleler..
Sorma halimi; sadece bak, sadece bak yüzüme...