9
Yorum
25
Beğeni
0,0
Puan
1068
Okunma
Ayıp değil insan olmak..
Tutup ellerinden bir çiçeğin
göğe uzanmak rengarenk
Ağzında taze çilek kokusu
bir merhaba yeşertmek toprağın göbeğinde
Alnında ışıl ışıl ilkbahar
gözlerinde buğusu cemrelerin
öpüvermek bir gülü ağzının orta yerinden
Suç değil..
Entarinde yaz güneşi
kelebek valsi eteklerinde
Hülyalara dalmak bir akşamüstü
ayıp değil..
Koşaradım ilişmek sonra
bir cumartesi sabahı
gördüğün her annenin göğsüne
-evlâdından evlâ olmaz elbet ama-
Suç değil..
Kozasına tutunmuş birer kelebektir
sırtından vurulan her çocuk
Eğilip öpmek tanrı eli değmemiş alınlarından
-oysa hangi kader kirletebilirdi ki onları-
terk edilmiş bir sabahı kucaklar gibi
bastırıp iliklerimize dek nasırsız avuçlarını
gömmek yüreğimize
Suç değil...
Göğsümüzde nişan gibi saklayıp
boynumuza vurulan zinciri
günü geldiğinde;
o güne erdiğinde gözümüz
ulu çınarlar gibi uzatmak başımızı
hak olduğu üzere
Deniz’ lerin derinliğince...
Ayıp değil insan olmak...
Kederin en koyusunda
kaderin kesif kuytusunda
fazla değil birazcık
ucundan da olsa isyan etmek cümle günâha
Yokuşları tırmanmak
ve tırpanlamak haksızlıkları
boynumuzda vebaldir dostlar!
Özlem TARHAN
Mart/2015