Kendi cesetimi ruhunda saklamıştı bir şiir
hayat o kadar gecikmeydi ki kendi masalına recm
Rüyasında uyumak çıplak aynasında düşen şerh
Mizaçı bozuk kelimelerle geri dönüşsüz göç
O yüzden kendi çevremizde dönen Dünya diye gözleri
avuçlarımda yedi yıldız uzaklığın da muamma



Ruh yönü hep aynı olan yolda geriye bakmadan
on üçüncü şeytana yazdırdım bir zar’ altı kelime
rahibeler çıplaktı üşüyen kadetrallerde
Çarmıh benim için taşındı onuncu köye
İçsel kapaklanmış taş güneşi öğütürken
soyut tanrıçaların zamanla sevişmişler mi ki ölümsüz


Hayata rest çekmeden vahiler ezberdeyse
Yaşamın kutsanmış felsefesine ömrün son ifadesi
mirasımı son tebeşirle dokuzuncu mağarada yazdım


Döngüsünü bıraktım sonsuzluğun
Size defolu yalanlar üzerine yemin ederim ki
Üst makamlarca onaylı
ışıl ışıl yanan kristallein zaman ayracında
beşinci kitabı okudum uyukunuza


666’ıncı şeytan doğurdu kötü çocuğu
Kanın pıhtısında annesini öldüren larva katil


Her insan failidir aslında
ömrünün son ihbarında ağznda küf
hiçbir üremenin olmadığı
biraz su biraz ateş biraz siyanür


Tabutunu kimse taşımaz diye yalnızlğın
en tenha yerinde büyütülen ıssızlığın
en derin kuyudan çıkan her sesin
üçüncü şahısların örttüğü üstünü
diyedir
mağaralara çizilen
ilk resim benim yüzümdür
...




CC_
Köln