Tükenen bir şey olmasaydı
Mutluluk yada hüzün
Bir kazanç yada kayıp olur muydu yaşamak
Niye çok değilken umut ölmenin ayaklarıyla yürür insan
Ve niye en çok olduğunda heran düşmenin korkusuyla
Ölecekmiş gibi çırpınır kalp
Bilinmezin az bir bilinmesiyle bir dağ oldum der de
Bir kaç kelimeyle düğümlenir kalır dili
Ah unuttuklarımızın küllenen ateşinden başka
Bir de unuttacaklarımızın haini olmanın ötesinde
Neyiz ki zaten

Ben diyorum
Sen diyorum
Geniş bir zaman bırakıyorum ömrüne
Ömrümün en zinde vakitlerinden
Ölçülü mecburiyetlerimi bildiğim kadar
Özrüm olsun diye varlığımın şu anı
Sen diyorum bir kalp atımından daha çok
Daha kavi tutsan aklında ben-liğimi
Ölmenin tüm silsilelerini sebil yapsan
Cennetçe susmanın rızalığıyla
Seni seviyorum ey sevmenin iyilikli hısımlığı
Diyerek baharların bayraktarı olsan
Ki oldun diyelim en çok sen olsan yeniden
Hiç bitmezdi yaşamak inancım...

Kendisiyle hesaplaşan bir gürültü
Hilkatinde değilken dünya
Hizasına girmemişken soğuk iyilik
Ve hissiz kötülük
Masumiyet hileli bilinmezken
İnsan yoktu henüz
Hiç bir neşe gelişigüzellikte gülümsemez
Kimse kimseyle sınanmazdı
Merhametin sadağında sadakat bile aranmazdı
Ne nasibin karşılığına bakılır
Ne de nisap miktarı hesaplanırdı hayrın
Ne olduysa insanla oldu
İnsanla bozuldu...