sesimi çıkarmaya korkuyorum
hayatın altında
iki büklümüm
tıpkı annemin karnında
güven içindeymişim gibi
dizlerim çeneme dayalı
pusuyorum.



gözlerimde akşamdan kalma bir sevdanın baş dönmesi
kirpiklerim gözyaşına isyanını sürdürüyor
fethedilen ne kadar hücrem varsa
bu mikrobu vücuttan atma telaşıyla
birebir savaşta
ateşim var.



hiç bir zaman yanıt alamayacağım
sorular biriktiriyorum damağımda
biliyorum
sorgusuz sualsiz asılacaklar birazdan gecenin dudaklarına.



cam kırığı hayallerim
kaçtığım yerlerden kesiyor
ümitlerimin burnu akıyor
geçmişin iğne oyalı mendiliyle siliyorum
olmamalı dediğim ne varsa oldu
vazgeçmenin karanlık yollarındayım
çok mu geç kaldım yaşamaya?



yapmam dediğim ne varsa
sırtımda kambur
her şeyim var diyordum
hayata hazır kıta başlarken
sen yokken
anladım ki hiç bir şeyim yokmuş meğer
anlayan yerlerim ağrıyor.



hayat bir külfet omuzlarımda
indireceğim yeri arıyorum yalın ayak
bileklerim karınca ayağı
kırıldı kırılacak inceldiği yerden
bıkkın gökyüzüme bakmaktan
ve her ’of’ dediğimde bir sigara yakmaktan
soluğumda dağlar devriliyor.



baharın nefesi ensemde cirit atarken
oynuyor tansiyonum
düşüyor
düştüğü yerden kalkamıyor
içimin karları eridikçe
bir serçe çeneme oturuyor
ürkmese çatık kaşlarından
ötecek belki
havalanıp kaçıyor ardına bile bakmadan.


ah yar boş kalan yerde kocaman bir soru işareti var.




Ayvazım DENİZ