Gariptir sevgi denen şey bir kalıba sokamazsın, çünkü yeri belli değildir.
Su gibi akar kalbine istemezse tutamazsın,
Ya alırsın avuçlarına içersin yudum yudum,
Yada kayar gider gözlerindeki köprülerin altından,
Başka denizlere...

İçi sızlar seven sevileni görünce,
Bunun adı acı değildir.
Bir kez, belki defalarca geçmiştir aşkın köprüsünden âşık kişi.
Yinede hep acemi kâşiftir.
Gezerken sevgi diyarında,
Hep ürkek, hep tedirgin.

Sevenin sazının teli kopar bazen,
Anlamsız çalar gönül nameleri.
Yanlış notalara doğru gider.
Yine de sever
Ama bu kez acı çeker.
Kopan teller tamir edilir belki,
Çekilen acının dumanı kalbine siner...
Kokar sevdiği kalbinin isli duvarlarında, Şarkılarını söyler bu duvarlara,
Yankılanır sesi,
Ama duyan sadece kendisi.

Bu yüzden tuhaf derim aşka, sevgiye.
Herkes kendisine göre en sevendir.
Her insan sadece kendidir,
Oysa aşk;
İki kişiye bir tanedir...