unutsam ne varsa seni anımsatan
kaçsam dudağımda çıkan uçuktan bile
her tarafı kırpık, eksik şiirler yazsam
kapatsam seni gösteren aynaları
adım atmasam geçtiğin sokağa


yine umarsız günlere açsam gözümü
çocukluk bahçesinde elma taşlasam
kuşlar uçsa yapraklar arasından
uçurtma uçursam mavi göklerde
sonra bıraksam ipini
arkasında koşsam


kavaklar arasına yapsam evimi
eğilerek otursam içinde
konuk gelse küçük bir serçe
içeri buyur etsem
yalandan çay sunsam
içmez bilirim
uçup gider tepemden


sokakta arasında otursam kadınların
herkes kendini anlatır
kimse unutmaz geçmişini
silkeleyip atmazlar
bir sofraltıyla
başlarının üstünde bir gölge gibi gezinir
ilk aşklarının hayalleri
bir gülümseme yayılır
dudaklarına


unutmazlar

ben de seni unutmam
gecemde yansıyan yıldızı
nasıl kayar evimin balkonuna
sokak lâmbasının altından
seni seviyorum der
bilmem ki kaç kez
oturur sandalyeme

unutsam
silsem gözlerimden izini
sokak satıcısını kovar gibi
desem
hadi başka kapıya

silsem şiirimin her dizesinden aşkını
üfürsem sonsuza
b’akışlarını

gelmesen

gelme

sen..





02. 02. 2015 / Nazik Gülünay