1
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
871
Okunma
Düştüm!
yıkılmaz sandığım dağlarda düştü.
En onulmaz acıların suskunluğuyla,
Önce sus pus, sonra haykırarak.
Düştüm!
En alçak halim de düştü.
Araf’ta kalmış gibi mazlum.
Cehennemde yanacak kadar yürekli.
Düştüm!
Düşmenin ötesi, belki çakılmak, belki.
Yada zembille inmek belkide.
Kalktım!
Çünkü;
her son bir başlangıç
ve ben kalkmaz zorundaydım.
Şimdi,
Düşe kalka öğreniyoruz işte
YAŞAMAYI...
Ve belkide,
SEVMEYİ...
Ayaz Baran
(14.12.2011)
5.0
100% (1)
Cevap Yaz