Öyle yorgunum ki…
Susuşlardan, duruşlardan, yokluktan ve kimsesiz çokluktan!
Şiirlere hapsolmuş bir benlik yaşamaktan yoruldum.
Yazmaların aslında yazamayış olduğunu anladığımdan yoruldum.
Birkaç mevsim yalnızlık örterken üzerimize gecenin zifirinde, yorgansız kalmaktan yoruldum.
Ve üşürken ellerim kalemin ayazında, cümlelerin cehenneminde yanmaktan yoruldum.
Biliyorum aslında okudukça ve okundukça anlatılacak sevdaya biriktirilen sözler.
Ama ben yazmaktan yoruldum.
Çünkü biliyorum, kalemli kahramanlık yetmez sevdaya.
Ve ben kahraman olamayacak kadar aciz bir aşık olmaktan yoruldum.
Yoruldum işte.
Sana seni anlatmaya yetemeyecek kadar yazılar yazmaktan,
yazdıklarımı birer birer paçavra haline getirip ateşlerde yakmaktan,
ve seni sensiz yaşamaktan yoruldum.
Bir gün düşlerimden arınıp ve bulup sana sevdamı haykırabilecek cesareti birkaç melodinin eşliği ile beraber
Kim bilir belki o zaman arınırım sevdanın yoksulluğundan, yoksunluğundan ve de yorgunluğundan.

Sonra;
İyilik, sağlık…

AYAZ BARAN
(11.06.2015)