Say ki, şiirdir urganda hayalin ördüğü
Say ki, yalnızlıktır alacakaranlıkta güneşin gördüğü
Belki gecedir gözlerinde çarmığa gerilen
Günah kadar yakın şeytan kadar asi
Mahpus bir kedidir aç farelere yenilen
Bakışında alevli mızraktır yerlere serilen

Hürriyet hiç bu kadar ucuz olmamıştı
Ürkek Güvercilere verilen satırların kalabalığında
Şimdi iklimsiz yaşamaktır avuçlarındaki şehirde zaman
Kuytularda sıkışan gölgeni aramak umarsızca ve yalnızca
Bulamamanın sancısıyla boşluğunun ayazında titremek
Yağmur bulutlara ağır gelirken
Gözyaşlarım utanan bir gökyüzü olur ufuklarımda hayalin
Boyası dökülmüş bir ağacın yeşilinden sığınmak korkulara
Ebemkuşağında kalmış anıların sarhoşluğunda
Ne ilk ne de son unuttuğum sadece bahar

Mevsimsiz kalmış yüzüm
Kışa razı
Yaza fazla mütevazi
Sen, rengi solmuş yalnızlığım bağışla
İçimin karanlığı sana uzak yaşamanın bedeli
Suskun harfler kalabalığı dilimde gecikmiş sözcük
Seni seviyorum la başlar bu acı öykü
Ve biter bitmemesi gereken yerde
Ayrılıktır sonu gelmeyen sevdaların başlangıcı
Şimdi sensiz acımsı buruk
Tut ki yaşanmamış hıçkırıktır bu aşk

Hüseyin Özbay