yüzün yalnızlığıma hafif
iç dünyasız bir şarkı sesimde...

tüm üşümeyi eşit dağıttım yıllarıma
ölüme karşı korkumu uykuyla aşıladım
kış yağmuruyla da yıkansa cesedim
zaten yaşadım diyeceğim
zaten yaşadım
hiç yaşamamayı...

dumandayım inatsız
ayaklarım yere basmıyor
karanlığım hep birazdan
ölümden hiç korkmuyorum
uzaktan böyle
bir hayaleti andırıyorum...

ilk defa yanında olmak istedim
bir de türküsüzüm...
bulduğum ilk yağmuru
senmişsin gibi dinleyeceğim...
yollarda umudu kayıp
kuşlara doğru tüm yazım...

kaldırımlara şiir bıraktığımda
ara sokaklarda gün yeni başlıyordu
şiiri serçeler kaptı
ara sokaklar seni yuttu
bana gene kaldırımlar kaldı...

kimseyi incitmemek için
istemiyor ölmeyi...
gerekçesi olmamak için hiçbir yalnızlığın
kendine sürgün...
şairlere dünya daralmasın diyerek
kirli peyzajlar sözlüğü yazıyor şiir yerine
kimseye yabancı kalmamak adına
anımsamıyor hiçbir şehri...
gülmesi yazsız
çaresi yazısız bir öyküde...
"keşke hiçbir eli tutmasam
yalandan öylesine korkuyorum" diyor...

saçlarım uzak yağmurlarla yorgun
soluğumda dünyanın rüzgarı
yalnızlığım sensizliğimle yoğun
bana kendimi anımsatacak o sessiz baharı
çıtımı çıkarmadan bekliyorum...






kağan işçen...