Benim şu halime ağlama yan yar...

şu yeşil eşarp
rüzgarda eskiyen ve bitmeyen..

ister yağmur yağsın isterse dolu...

acıyı sakladım şiire

geceler giysisiz

geceler bekleyen

yağmurun aktığı bir çeşme
gözlerime tanıdığım bir hak

böyle olmamalıydı yerinden oynamalıydı taşlar
belki kalbim durmalıydı

ayaklarım durur gitmekten

yüzümdeki bakışa bulaşır

zayıf kahverengiyle ıslanır

kimsenin duymadığı bir ses

bedenimin yerinde bir çığlık

gördüğüm çorak

bedenimi küle yatırmış,

boğuluşlar...kendime bakıyorum

hediye edilen aynadan

uğursuz gözüküyorum yine bataklığa saplandı tekerim

keder yüzümün içinden içerken

kendimle konuştum

ellerimde büyük imkansızlık

senin dışarıdaki görüntün

bir tokat patlar suratımda

ayılmak ne acı

kendi sakladıklarımdan

zayıf kahverengiyle ıslanır

görgüsüz toprağın kucağına

ve yetişirim ben

her sabahın ölüm niyetine

kopan parçaları geri dikemez bedenine

küçük bir çocuktur korkunca

aynayla bölünen uykuda

çömez bir rüyadır asıl

bir anı bulup atar suya

ve doğuştan öksüz bir bebektir

yalnızlık çaresi

tutumsuzluk sayıklarken

anlatmak korkutuyor kendime bile

bu zamanlar kaçmak

kendince bir düşün koynuna

ve senle birlikte

kaçmak dönmemek geriye..

ısıtılmış demirin

dağlanır mutluluğum

uzar kayıplarım

huzurum savrulur caddelerde

kanıyordur ve un ufaktır

gözbebeklerimde eski bir korku

bir kaygı gecesi ...

kendi iç örgülerimde yitiş

belkemiksiz güvence içinde

şüpheyle kıvranan ayna

yüzümün yarısı koğuş

yüküm sırtımda

ve ben kendinin katili

müebbetlik bir suçlu...

uçamıyorum diyor hayal etsemde

nefesim tüm anıların zifiri ağırlığı...