uzaklar yordu anne
yol vuruldu yorgun silahta
doğrulmuş namludur sessizlik
hızmalı gülüşüm bu gece esrik devrik
öpmedi yanağımı özlemişlik
bu gece dudağım bir garip
konuşmuyor en sevdiğim ses
boş çerçeve sensizlik.



şiire yorum gerekmez

susmalı

bir yüreğin kapıları ardına kadar açılmış...


dost
ne denir ki

kelimeler kifayetsizdir
dem almalı şiirde

kutlarım
sevgilerimle dost


annenize ve tüm özleminize eşlik etsin diye bırakıyorum sayfana
benden olsun



saat kırmızısında gezinirken özlemin makamı cebinde küf tutmuş segah bir rüzgar sızıyor gecenin avuçlarından. Renklerin tılsımını yitirmiş ressamların şaşkın voltasında ve tuvale henüz vurulmamış fırçanın darbesinde saklı adın.Şimdi kendine ninni söyleyen bir çocuk avuntusunda dem alıyor zaman ve damla damla düşüyor şehir suskun kalabalığına.Her sallanışında hiç bir kelimenin namusuna ilişmeden ayrılığa açan deprem çiçeği kalemim.
yani mahcup ve bir o kadar kaçak
ve göğsü Anadolu kadar bereketli bir kadın hayalinde mevsim
neredesin...