İçimde sana ait ne varsa öldü diye
Düşlerimi savurdum ardından peşin sıra
Bilmem ki niye yandı yüreğim böyle niye
Senin eserin hain kalbimde kalan yara
Hayret neden ben oldum içinden hasret sızan
Satır satır uğruna peşinden şiir yazan.



Vefasızlık kitabı ellerinde solmuştu
Okuyup ders almadım yalanlarına kandım
Eski aşklar gözünde mezarlara dolmuştu
Ne bileyim kendimce ben farklıyımdır sandım
Hadi gülüm hanene al bir artı daha yaz
Farketmez senin için bir mezarda bana kaz.



Bakarsın unuturum yaza yaza derdimi
Zaten hayatın yükü taşıdıkça artıyor
Üst üste gelir bazen Allahım dert verdi mi
Belki de sabırlı mı diye beni tartıyor
İsyan etmek yakışmaz verilene razıyım
Mutlu günlerden kalma bir gülün enkazıyım.



Neden insanlar böyle hırpalar sevenleri
Neden değer bilmezler kaybetmeden bir şeyi
Ah nasıl da yıkarlar duyulan güvenleri
Yalnız kendini sever önemsemez kimseyi
İşte hain sen böyle bir tek kendini sevdin
Sana göre sevdada paylaşılmaz bir devdin.



Hala her şiirimde senden bir kaç satır var
Kelimeler arası gülümsüyor yüzüme
Okudukça yüreğe hece hece yağar kar
Soğutur damağımı kilit vurur sözüme
Pişmanlık yön değişir kendi içine döner
Alev alan şiirler küle döner ve söner.



Ve sen her şiirim de biraz daha ölürsün
Yüreğim ah çektikçe sayfaya dökülürsün.



Ayvazım deniz