Rüzgarların sevdiği yar/ben/im
Sadece iki mevsim biliyorsun.
Her tutunduğun daldan kopup
Yalnızlıktan yalnızlığa düşüyorsun.

Yağmurların sevdiği yar/ben/im
Güneşin anlamını bilmiyorsun.
Onca şemsiye altında,
Sırılsıklam yaşıyorsun.

Düş kursağına düşen yar/ben/im
Gözlerin kapalı gerçeği görmüyorsun.
Vücut tokluğuna sevgi yetmez...
Zulmün avucuna soyunuyorsun

Karların sevdiği yar/ben/im
Elin baharıyla avunuyorsun.
Buz tutacak yüreğin;
Kar tanesi taşıyorsun.

Yolların sevdiği yar/ben/im
“Beni bul” duanla yürüyorsun.
Vuslat özlemi adımlar koştun…
Yoruldun… Artık dua etmiyorsun.

Aşk hayaliyle sarhoş olan yar/ben/im
An mutluluğu ile ömür acısında kıvranıyorsun
Aşk diye sunuldu zehir…
Zevk yudumlayıp, acıyla sızıyorsun.

Dalgaların sevdiği yar/ben/im
Kayalıklara vuruyorsun.
Can havliyle çırpınıp…
Bilmem(!) kaç kere boğuluyorsun.

Diline kilit vuran yar/ben/im
Kapılardan geri dönüyorsun
Oysa sözlerin anahtar…
Konuşmuyorsun..!

Düğüm üstüne düğüm yar/ben/im
Gecen günün ketum, anlatmıyorsun.
Kördüğüm oldun…
Çözülmüyorsun.



Asabi Şirin
14/o2/’o8
“Gerçek Aşk Hepimizi Bulsun”