Kuzeyimde Karagüney, güneyimde Göktepe;
Geziyorum kırlarda, ıssız, yalnız, biçare;
Saat gecenin dokuzu,
Ay ışığı vuruyor ardıç ağaçlarına;
İçim karanlık, hüzün dolu...

Sen uzakta, ben uzakta;
Geçer günler ayrılıkla...
Ne hacet saklamaya,
Gönüller, gönüllerin yanında..
Birden;
Hayalini görüyorum karanlıkta!
Heyecanla yaklaşıyorum,
Kayboluyorsun!

Kuzeyimde Karagüney, güneyimde Göktepe;
Geziyorum karanlıkta, sensiz,
Senle birlikte..
Saat gecenin onu,
Mehtapta parlarken kalemim,
İçim yasa bürünmüş, hüzün dolu...
Uzun uzun bakarım;
Gözlerim korkulu..

Bir kayaya yaslanıp tekrar düşe dalarım;
Yine seni görürüm;
Hayal-gerçek arasında...
Evet!
İşte açmış kucağını, bekliyorsun yolumda!
Yüzün eskisi gibi yine tebessüm dolu.
Ne hikmet bu Allah’ım; işte yarim kolumda!

Kuzeyimde Karagüney, güneyimde Göktepe..
Sevda mı yaşanırmış Toros zirvelerinde,
Uyanacağıma ölseydim keşke!