Kararsız parmaklarının
Zararsız öfkesiyle tutundu kendine
İstemsiz gözyaşları karışıyordu soğuk terine
Çaresiz bir sızıyla düşecekken yar peşine…
Korku kapanlarına düştü adımları
Kıpırdayamadı… Geçti bir ömür
Aşk mıydı kalbi çalıp, bırakan
Yarin uzaklaşan ellerine?..

Kısmette miydi?.. Talihte miydi?..
Bu kötü ayar bozuyordu dengeyi!..
Hangi uğursuz, sisle çöküp
Çalıyordu azıcık ümidi?..
Bulut, bulut olmuş yaşam yüzü,
Görmedi bir kez bile güneşi.
Kurudukça kurudu yüreği de…
Sunmadı! Sunmuyor hayat;
Yaşamdan bir avuç sevgiyi!..

Tutuştu karanlığa çekilirken
Gözlerinde kalan son ziya…
Ölmek arzusuydu, gidenin ardından
Yetişip de iç boşluğu saran.
Acıdan uyuştu o an yürek ve tuttu son nefesi…
Aşk mıydı şimdi bu hızla içine yıkılan?..

Görünürdü akşamın alacasında
Parça, parça yüzü, sitem düşmüşken dile
Kudururdu içinde bir yokluk girdabı ve
Eksilirdi bir nefes, mezara dönerdi gece!..
Dert kalacak adı, acımı sonsuza sürecek…
Yokum artık yok! Ve yok çare.
Kuşattı hasretler kalan zamanı, yıkıldı
Yar elinden o haşmetli kumkale!!



AsabiŞirin
3o/o6/’o8
“Sevgiyle yazılmış,
İhanetle noktalanmış,
Yalnızlıkla silinmişlere…”