Herkesin geçer dediği,
Ama hiç geçmeyen bir acı kaldı bende
İsminin her harfinin bıçağıyla kanayan
Kendimi “unutacaksın” kandırışım
Herkesin bildiği,
Ama yalnız benim hissettiğim bir dert kaldı bende
Sızlayan onca “gitme” haykırışım

Şimdilerde
Ne zaman “mutluluk” yazsam
Hep ünlem geliyor parantez içlerine
Beni özleme
Özgürlük aşığısın sen
Tutsak olamazsın iç çekişlerine
Zaten dünyadaki tüm ayrılanlar adına özlüyorum,
Senin yerine de özlerim işte

Herkesin geçer dediği,
Ama hiç geçmeyen bir acı kaldı bende
Kusuyorum yutkunduğum her huzuru
Yokluğunun hasıtlığı tuttu yine
Sanki kanımda bir tek kendisi dolaşmalı
Bir tek kendisi olmalı benliğimde
Niye şaşıyorum ki,
Niye
Yokluğun da senin gibi işte!

Şimdilerde
Ne zaman gülmek istesem dişlerim kilitleniyor
Sanki yemin içmişim gülmemeye
Beni özleme
Gülsen bile mutlu olamazsın özlersen
İnsanların yaptıkları daha çok dokunur bünyene
Ben seni sevdiğim gün başladım özlemeye
O gün bugündür sabır çekiyorum
Acı tesbihimin her boncuk tanesinde


Herkesin geçer dediği,
Ama hiç geçmeyen bir acı kaldı bende
Minicik ellerinle kanattığın yüzümün derisinde
Kokun kalmış şükürler olsun yine de
Yoksa nasıl dayanırdım gidişine
Ben her gece,
Seni düşlüyorum sonu kabus ile bitsede
Bilme sen be bilme
Her gece ölümleri bin kere tavaf etsem de

Şimdilerde
Hangi parktan geçsem
Gökyüzü yıkılıyor üzerime
Her parkın girişine “aşıklar giremez" yazmalı
Çünkü her ayrılan,
Bir kez daha ayrılık acısı yaşıyor sarılan sevgilileri görünce
Beni özleme
Parklarda oynayan çocukları izlemeyi seversin sen
Renkleri senindir ağaçların da çimenlerin de
Hayal kurmaların kızısın hayal kırmaların değil
Ben senin yerine de kırarım hayallerimi
Gittiğin günü düşünmem yeter de artar bile