Ben zindanları bilirim
Sen tüy yastıklı uykuları
Ben mezopotamya da açan güneşin kavurucu sıcağını bilirim
Sen nakış işlemeli sevdaları bilirsin
Ben eli nasırlı, gözleri uykusuz, dizleri yorgun
Güleç yüzlü çocukları bilirim
Aşk bana uzak, sevda bana uzak
Ben dicle’nin fırat’a aşkını bilirim
Ben dicle gibi fırat’a aşığım delal

Ah delal
Çöl gibi kurak topraklar var üstümde
Ben kurak topraklarda açan kır çiçeklerini bilirim
Sümbülleri, papatyaları, laleleri bilirim
Ben karlar ortasında açan kardeleni bilirim delal

Ah delal
Yıkık dökük bir şehir gibiyim bu aralar
Harabeyim, enkaz altında kalmış gibiyim, sanki vurulmuşum
Oysa gömleğimin yakasına karanfil takmıştı annem
Ben bir karanfil gibi kanamaktayım delal
Sanki bir depremin enkazında kalmışım
Üstüm başım kerpiç evlerin delik deşik halleri gibi

Ah delal
Bir kış gibiyim
Üşüyorum, yaprak döken bir ağaç gibi
Çırılçıplak bir dağ yamacından geçiyorum
Kurşun sesleri yankılanıyor dağların doruklarında
Eteklerinde gelincikler, ceylanlar, al al gülümsüyor

Ah delal
Dudaklarımda kaçak tütün
Heybemde somun ekmek kırıntıları
Patika yolları adımlıyorum
Bir mülteci gibi sığınıyorum
Ağaç kovuğundaki kuş yuvalarına
Sarılıyorum, öpüyorum, kokluyorum
Özgürlüğe sarılır gibi
Sonra bir mayın sesi
Bir mavzer sesi bir birine karışıyor
Vurun ulan diyorum içimden
Vurmazsanız namertsiniz diyorum
Bazen kendi kendime kızıyorum
Ben bazen sesimi yükseltirim kendime
Oysa ben sadece türkü söylerken sesimi yükseltirdim

Ah delal
Kaç mevsim, kaç iklim var içimde bir bilsen
Oysa ben gökkuşağının yedi renginide seviyordum
Şimdi karanlık bir gece gibiyim
Kış benim, soğuk benim, kar benim
Fırtına, poyraz benim
Ama unutma delal
Ben mezopotamya da doğan güneşe sevdalıyım
O güneş bir gün üstüme doğacak biliyorum
O zaman ben bahar olacam delal
Sen bahar da açan çiçek olacaksın
Papatya, sümbül, lale gibi kokacağım
Senin ellerin tenime değmiş gibi delal


İbrahim Dalkılıç

17/12/2014
izmir